React-ന്റെ `experimental_LegacyHidden`-ലേക്ക് ഒരു ആഴത്തിലുള്ള യാത്ര: ഓഫ്‌സ്‌ക്രീൻ സ്റ്റേറ്റ് സംരക്ഷണത്തിലേക്കുള്ള താക്കോൽ

ഫ്രണ്ട്-എൻഡ് ഡെവലപ്‌മെന്റിന്റെ ലോകത്ത്, ഉപയോക്തൃ അനുഭവം പരമപ്രധാനമാണ്. ഒരു ആപ്ലിക്കേഷന്റെ വിവിധ ഭാഗങ്ങളിലൂടെ നാവിഗേറ്റ് ചെയ്യുമ്പോൾ ഉപയോക്താവിന്റെ ഇൻപുട്ട് അല്ലെങ്കിൽ സ്ക്രോൾ പൊസിഷൻ സംരക്ഷിക്കുന്നത് പോലുള്ള ചെറിയ വിശദാംശങ്ങളെ ആശ്രയിച്ചിരിക്കും തടസ്സമില്ലാത്തതും അവബോധജന്യവുമായ ഒരു ഇന്റർഫേസ്. സാധാരണയായി, React-ന്റെ ഡിക്ലറേറ്റീവ് സ്വഭാവത്തിന് ഒരു ലളിതമായ നിയമമുണ്ട്: ഒരു കമ്പോണന്റ് റെൻഡർ ചെയ്യാതിരിക്കുമ്പോൾ, അത് അൺമൗണ്ട് ചെയ്യപ്പെടുകയും അതിന്റെ സ്റ്റേറ്റ് എന്നെന്നേക്കുമായി നഷ്ടപ്പെടുകയും ചെയ്യുന്നു. കാര്യക്ഷമതയ്ക്ക് ഇത് പലപ്പോഴും അഭികാമ്യമായ പെരുമാറ്റമാണെങ്കിലും, ടാബ് ചെയ്ത ഇന്റർഫേസുകൾ അല്ലെങ്കിൽ മൾട്ടി-സ്റ്റെപ്പ് ഫോമുകൾ പോലുള്ള പ്രത്യേക സാഹചര്യങ്ങളിൽ ഇതൊരു പ്രധാന തടസ്സമാകും.

ഇവിടെയാണ് `experimental_LegacyHidden` എന്ന React-ലെ ഡോക്യുമെന്റ് ചെയ്യപ്പെടാത്തതും പരീക്ഷണാത്മകവുമായ പ്രോപ്പ് വരുന്നത്. ഇത് കമ്പോണന്റിനെ അൺമൗണ്ട് ചെയ്യാതെ കാഴ്ചയിൽ നിന്ന് മറയ്ക്കാൻ ഡെവലപ്പർമാരെ അനുവദിക്കുന്നു, അതുവഴി അതിന്റെ സ്റ്റേറ്റും അടിസ്ഥാന ഡോം (DOM) ഘടനയും സംരക്ഷിക്കുന്നു. വ്യാപകമായ പ്രൊഡക്ഷൻ ഉപയോഗത്തിനായി ഉദ്ദേശിച്ചിട്ടില്ലെങ്കിലും, ഈ ശക്തമായ ഫീച്ചർ സ്റ്റേറ്റ് മാനേജ്‌മെന്റിന്റെ വെല്ലുവിളികളെക്കുറിച്ചും React-ലെ റെൻഡറിംഗ് നിയന്ത്രണത്തിന്റെ ഭാവിയെക്കുറിച്ചും ആകർഷകമായ ഒരു കാഴ്ച നൽകുന്നു.

ഈ സമഗ്രമായ ഗൈഡ് React ഡെവലപ്പർമാരുടെ ഒരു അന്താരാഷ്ട്ര പ്രേക്ഷകർക്കായി രൂപകൽപ്പന ചെയ്തിട്ടുള്ളതാണ്. `experimental_LegacyHidden` എന്താണെന്നും, അത് പരിഹരിക്കുന്ന പ്രശ്നങ്ങളെക്കുറിച്ചും, അതിന്റെ ആന്തരിക പ്രവർത്തനങ്ങളെക്കുറിച്ചും, പ്രായോഗിക പ്രയോഗങ്ങളെക്കുറിച്ചും നമ്മൾ വിശദമായി ചർച്ചചെയ്യും. അതിന്റെ പ്രകടനത്തെക്കുറിച്ചുള്ള പ്രത്യാഘാതങ്ങളും 'experimental', 'legacy' എന്നീ പ്രിഫിക്‌സുകൾ എന്തുകൊണ്ട് നിർണായകമായ മുന്നറിയിപ്പുകളാണെന്നും നമ്മൾ വിമർശനാത്മകമായി പരിശോധിക്കും. അവസാനമായി, React-ന്റെ ചക്രവാളത്തിലെ ഔദ്യോഗികവും കൂടുതൽ കരുത്തുറ്റതുമായ പരിഹാരങ്ങളിലേക്ക് നമ്മൾ നോക്കും.

പ്രധാന പ്രശ്നം: സാധാരണ കണ്ടീഷണൽ റെൻഡറിംഗിലെ സ്റ്റേറ്റ് നഷ്ടം

`experimental_LegacyHidden` എന്തുചെയ്യുന്നുവെന്ന് മനസ്സിലാക്കുന്നതിന് മുമ്പ്, React-ലെ കണ്ടീഷണൽ റെൻഡറിംഗിന്റെ സാധാരണ സ്വഭാവം നമ്മൾ ആദ്യം മനസ്സിലാക്കണം. മിക്ക ഡൈനാമിക് യുഐകളും (UI) നിർമ്മിച്ചിരിക്കുന്നത് ഇതിന്റെ അടിസ്ഥാനത്തിലാണ്.

ഒരു കമ്പോണന്റ് പ്രദർശിപ്പിക്കണമോ എന്ന് നിർണ്ണയിക്കുന്ന ഒരു ലളിതമായ ബൂളിയൻ ഫ്ലാഗ് പരിഗണിക്കുക:

            {isVisible && <MyComponent />}
            

              
                Copy
              
            
          

അല്ലെങ്കിൽ കമ്പോണന്റുകൾക്കിടയിൽ മാറുന്നതിനുള്ള ഒരു ടെർനറി ഓപ്പറേറ്റർ:

            {activeTab === 'profile' ? <Profile /> : <Settings />}
            

              
                Copy
              
            
          

രണ്ട് സാഹചര്യങ്ങളിലും, കണ്ടീഷൻ തെറ്റാകുമ്പോൾ, React-ന്റെ റീകൺസിലിയേഷൻ അൽഗോരിതം വെർച്വൽ ഡോമിൽ നിന്ന് കമ്പോണന്റിനെ നീക്കംചെയ്യുന്നു. ഇത് ഒരു കൂട്ടം സംഭവങ്ങൾക്ക് കാരണമാകുന്നു:

• കമ്പോണന്റിന്റെ ക്ലീനപ്പ് എഫക്റ്റുകൾ (`useEffect`-ൽ നിന്നുള്ളവ) എക്സിക്യൂട്ട് ചെയ്യപ്പെടുന്നു.
• അതിന്റെ സ്റ്റേറ്റ് (`useState`, `useReducer` മുതലായവയിൽ നിന്നുള്ളവ) പൂർണ്ണമായും നശിപ്പിക്കപ്പെടുന്നു.
• അനുബന്ധ ഡോം നോഡുകൾ ബ്രൗസറിന്റെ ഡോക്യുമെന്റിൽ നിന്ന് നീക്കംചെയ്യപ്പെടുന്നു.

കണ്ടീഷൻ വീണ്ടും ശരിയാകുമ്പോൾ, കമ്പോണന്റിന്റെ ഒരു പുതിയ ഇൻസ്റ്റൻസ് സൃഷ്ടിക്കപ്പെടുന്നു. അതിന്റെ സ്റ്റേറ്റ് അതിന്റെ ഡിഫോൾട്ട് മൂല്യങ്ങളിലേക്ക് പുനഃസജ്ജീകരിക്കുകയും അതിന്റെ എഫക്റ്റുകൾ വീണ്ടും പ്രവർത്തിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു. ഈ ലൈഫ് സൈക്കിൾ പ്രവചിക്കാവുന്നതും കാര്യക്ഷമവുമാണ്, ഉപയോഗത്തിലില്ലാത്ത കമ്പോണന്റുകൾക്കായി മെമ്മറിയും വിഭവങ്ങളും സ്വതന്ത്രമാക്കുമെന്ന് ഉറപ്പാക്കുന്നു.

ഒരു പ്രായോഗിക ഉദാഹരണം: റീസെറ്റ് ചെയ്യാവുന്ന കൗണ്ടർ

ഒരു ക്ലാസിക് കൗണ്ടർ കമ്പോണന്റ് ഉപയോഗിച്ച് ഇത് ദൃശ്യവൽക്കരിക്കാം. ഈ കൗണ്ടറിന്റെ ദൃശ്യപരത ടോഗിൾ ചെയ്യുന്ന ഒരു ബട്ടൺ സങ്കൽപ്പിക്കുക.

            
import React, { useState, useEffect } from 'react';

function Counter() {
  const [count, setCount] = useState(0);

  useEffect(() => {
    console.log('Counter Component Mounted!');
    return () => {
      console.log('Counter Component Unmounted!');
    };
  }, []);

  return (
    <div>
      <h3>Count: {count}</h3>
      <button onClick={() => setCount(c => c + 1)}>Increment</button>
    </div>
  );
}

function App() {
  const [showCounter, setShowCounter] = useState(true);

  return (
    <div>
      <h1>Standard Conditional Rendering</h1>
      <button onClick={() => setShowCounter(s => !s)}>
        {showCounter ? 'Hide' : 'Show'} Counter
      </button>
      {showCounter && <Counter />}
    </div>
  );
}

            

              
                Copy
              
            
          

നിങ്ങൾ ഈ കോഡ് പ്രവർത്തിപ്പിക്കുകയാണെങ്കിൽ, ഇനിപ്പറയുന്ന പെരുമാറ്റം നിങ്ങൾ നിരീക്ഷിക്കും:

1. കൗണ്ടർ കുറച്ച് തവണ വർദ്ധിപ്പിക്കുക. എണ്ണം, ഉദാഹരണത്തിന്, 5 ആയിരിക്കും.
2. 'Hide Counter' ബട്ടൺ ക്ലിക്ക് ചെയ്യുക. കൺസോളിൽ "Counter Component Unmounted!" എന്ന് ലോഗ് ചെയ്യും.
3. 'Show Counter' ബട്ടൺ ക്ലിക്ക് ചെയ്യുക. കൺസോളിൽ "Counter Component Mounted!" എന്ന് ലോഗ് ചെയ്യുകയും കൗണ്ടർ വീണ്ടും പ്രത്യക്ഷപ്പെടുകയും 0 ആയി റീസെറ്റ് ചെയ്യുകയും ചെയ്യും.

ഒരു ടാബിലെ സങ്കീർണ്ണമായ ഒരു ഫോം പോലുള്ള സാഹചര്യങ്ങളിൽ ഈ സ്റ്റേറ്റ് റീസെറ്റ് ഒരു പ്രധാന UX പ്രശ്നമാണ്. ഒരു ഉപയോക്താവ് ഫോമിന്റെ പകുതി പൂരിപ്പിച്ച് മറ്റൊരു ടാബിലേക്ക് മാറിയ ശേഷം തിരികെ വരുമ്പോൾ, അവരുടെ എല്ലാ ഇൻപുട്ടും നഷ്ടപ്പെട്ടതായി കണ്ടാൽ അവർ നിരാശരാകും.

`experimental_LegacyHidden` പരിചയപ്പെടുത്തുന്നു: ഒരു പുതിയ റെൻഡർ കൺട്രോൾ മാതൃക

`experimental_LegacyHidden` ഈ ഡിഫോൾട്ട് സ്വഭാവത്തെ മാറ്റുന്ന ഒരു പ്രത്യേക പ്രോപ്പാണ്. നിങ്ങൾ ഒരു കമ്പോണന്റിലേക്ക് `hidden={true}` പാസ് ചെയ്യുമ്പോൾ, റീകൺസിലിയേഷൻ സമയത്ത് React അതിനെ വ്യത്യസ്തമായി പരിഗണിക്കുന്നു.

• കമ്പോണന്റ് React കമ്പോണന്റ് ട്രീയിൽ നിന്ന് അൺമൗണ്ട് ചെയ്യപ്പെടുന്നില്ല.
• അതിന്റെ സ്റ്റേറ്റും റെഫുകളും പൂർണ്ണമായും സംരക്ഷിക്കപ്പെടുന്നു.
• അതിന്റെ ഡോം നോഡുകൾ ഡോക്യുമെന്റിൽ സൂക്ഷിക്കപ്പെടുന്നു, എന്നാൽ സാധാരണയായി `display: none;` ഉപയോഗിച്ച് സ്റ്റൈൽ ചെയ്യപ്പെടുന്നു, ഇത് കാഴ്ചയിൽ നിന്ന് ഫലപ്രദമായി മറയ്ക്കുകയും ലേഔട്ട് ഫ്ലോയിൽ നിന്ന് നീക്കം ചെയ്യുകയും ചെയ്യുന്നു.

നമ്മുടെ മുൻ ഉദാഹരണം ഈ പ്രോപ്പ് ഉപയോഗിച്ച് റീഫാക്ടർ ചെയ്യാം. `experimental_LegacyHidden` എന്നത് നിങ്ങളുടെ സ്വന്തം കമ്പോണന്റിലേക്ക് പാസ് ചെയ്യുന്ന ഒരു പ്രോപ്പല്ല, മറിച്ച് അതിനെ പൊതിയുന്ന `div` അല്ലെങ്കിൽ `span` പോലുള്ള ഒരു ഹോസ്റ്റ് കമ്പോണന്റിലേക്കാണ്.

            
// ... (Counter component remains the same)

function AppWithLegacyHidden() {
  const [showCounter, setShowCounter] = useState(true);

  return (
    <div>
      <h1>Using experimental_LegacyHidden</h1>
      <button onClick={() => setShowCounter(s => !s)}>
        {showCounter ? 'Hide' : 'Show'} Counter
      </button>
      <div hidden={!showCounter}>
        <Counter />
      </div>
    </div>
  );
}

            

              
                Copy
              
            
          

(ശ്രദ്ധിക്കുക: `experimental_` പ്രിഫിക്‌സ് സ്വഭാവത്തോടെ ഇത് പ്രവർത്തിക്കുന്നതിന്, നിങ്ങൾക്കത് പിന്തുണയ്ക്കുന്ന ഒരു React പതിപ്പ് ആവശ്യമാണ്, സാധാരണയായി Next.js പോലുള്ള ഒരു ഫ്രെയിംവർക്കിലെ ഫീച്ചർ ഫ്ലാഗ് വഴിയോ അല്ലെങ്കിൽ ഒരു പ്രത്യേക ഫോർക്ക് ഉപയോഗിച്ചോ ഇത് പ്രവർത്തനക്ഷമമാക്കുന്നു. ഒരു `div`-ലെ സാധാരണ `hidden` ആട്രിബ്യൂട്ട് HTML ആട്രിബ്യൂട്ട് മാത്രം സജ്ജമാക്കുന്നു, അതേസമയം പരീക്ഷണാത്മക പതിപ്പ് React-ന്റെ ഷെഡ്യൂളറുമായി കൂടുതൽ ആഴത്തിൽ സംയോജിക്കുന്നു.) നമ്മൾ ചർച്ച ചെയ്യുന്നത് പരീക്ഷണാത്മക ഫീച്ചർ പ്രവർത്തനക്ഷമമാക്കുന്ന സ്വഭാവത്തെക്കുറിച്ചാണ്.

ഈ മാറ്റത്തോടെ, പെരുമാറ്റം നാടകീയമായി വ്യത്യസ്തമാണ്:

1. കൗണ്ടർ 5 ആയി വർദ്ധിപ്പിക്കുക.
2. 'Hide Counter' ബട്ടൺ ക്ലിക്ക് ചെയ്യുക. കൗണ്ടർ അപ്രത്യക്ഷമാകുന്നു. കൺസോളിൽ അൺമൗണ്ട് സന്ദേശം ലോഗ് ചെയ്യപ്പെടുന്നില്ല.
3. 'Show Counter' ബട്ടൺ ക്ലിക്ക് ചെയ്യുക. കൗണ്ടർ വീണ്ടും പ്രത്യക്ഷപ്പെടുന്നു, അതിന്റെ മൂല്യം ഇപ്പോഴും 5 ആണ്.

ഇതാണ് ഓഫ്‌സ്‌ക്രീൻ റെൻഡറിംഗിന്റെ മാന്ത്രികത: കമ്പോണന്റ് കാഴ്ചയിൽ നിന്ന് പുറത്താണ്, പക്ഷേ ഓർമ്മയിൽ നിന്ന് പുറത്തല്ല. അത് സജീവമായി നിലനിൽക്കുന്നു, അതിന്റെ സ്റ്റേറ്റ് അതേപടി നിലനിർത്തിക്കൊണ്ട് വീണ്ടും പ്രദർശിപ്പിക്കാൻ കാത്തിരിക്കുന്നു.

അണിയറയിൽ: ഇത് യഥാർത്ഥത്തിൽ എങ്ങനെ പ്രവർത്തിക്കുന്നു?

ഇതൊരു CSS `display: none` പ്രയോഗിക്കുന്നതിനുള്ള ഒരു മികച്ച മാർഗ്ഗം മാത്രമാണെന്ന് നിങ്ങൾ ചിന്തിച്ചേക്കാം. കാഴ്ചയിൽ അതാണ് അന്തിമ ഫലമെങ്കിലും, ആന്തരിക സംവിധാനം കൂടുതൽ സങ്കീർണ്ണവും പ്രകടനത്തിന് നിർണായകവുമാണ്.

ഒരു കമ്പോണന്റ് ട്രീ മറഞ്ഞിരിക്കുന്നതായി അടയാളപ്പെടുത്തുമ്പോൾ, React-ന്റെ ഷെഡ്യൂളറിനും റീകൺസിലറിനും അതിന്റെ അവസ്ഥയെക്കുറിച്ച് അറിയാം. ഒരു പാരന്റ് കമ്പോണന്റ് വീണ്ടും റെൻഡർ ചെയ്യുകയാണെങ്കിൽ, മറഞ്ഞിരിക്കുന്ന മുഴുവൻ സബ്ട്രീയുടെയും റെൻഡറിംഗ് പ്രക്രിയ ഒഴിവാക്കാൻ React-ന് അറിയാം. ഇത് ഒരു പ്രധാന ഒപ്റ്റിമൈസേഷനാണ്. ഒരു ലളിതമായ CSS അടിസ്ഥാനമാക്കിയുള്ള സമീപനത്തിൽ, React ഇപ്പോഴും മറഞ്ഞിരിക്കുന്ന കമ്പോണന്റുകൾ വീണ്ടും റെൻഡർ ചെയ്യുകയും, ഡിഫുകൾ കണക്കാക്കുകയും, ദൃശ്യമായ ഫലമില്ലാത്തതും പാഴായതുമായ പ്രവൃത്തികൾ ചെയ്യുകയും ചെയ്യും.

എന്നിരുന്നാലും, മറഞ്ഞിരിക്കുന്ന ഒരു കമ്പോണന്റ് പൂർണ്ണമായും നിശ്ചലമല്ല എന്നത് ശ്രദ്ധിക്കേണ്ടതാണ്. കമ്പോണന്റ് സ്വന്തമായി ഒരു സ്റ്റേറ്റ് അപ്ഡേറ്റ് ട്രിഗർ ചെയ്യുകയാണെങ്കിൽ (ഉദാഹരണത്തിന്, ഒരു `setTimeout`-ൽ നിന്നോ പൂർത്തിയാകുന്ന ഒരു ഡാറ്റാ ഫെച്ചിൽ നിന്നോ), അത് പശ്ചാത്തലത്തിൽ സ്വയം വീണ്ടും റെൻഡർ ചെയ്യും. React ഈ ജോലി ചെയ്യുന്നു, പക്ഷേ ഔട്ട്പുട്ട് ദൃശ്യമല്ലാത്തതിനാൽ, ഡോമിലേക്ക് എന്തെങ്കിലും മാറ്റങ്ങൾ വരുത്തേണ്ട ആവശ്യമില്ല.

എന്തുകൊണ്ട് "Legacy"?

പേരിലെ 'Legacy' എന്ന ഭാഗം React ടീമിൽ നിന്നുള്ള ഒരു സൂചനയാണ്. ഈ സ്റ്റേറ്റ് പ്രിസർവേഷൻ പ്രശ്നം പരിഹരിക്കുന്നതിനായി ഫേസ്ബുക്കിൽ ആന്തരികമായി ഉപയോഗിച്ചിരുന്ന ഒരു പഴയതും ലളിതവുമായ ഒരു നടപ്പാക്കലായിരുന്നു ഈ സംവിധാനം. ഇത് കൺകറന്റ് മോഡിന്റെ കൂടുതൽ നൂതനമായ ആശയങ്ങൾക്ക് മുമ്പുള്ളതാണ്. ആധുനികവും ഭാവിയിലേക്കുള്ളതുമായ പരിഹാരം വരാനിരിക്കുന്ന ഓഫ്‌സ്‌ക്രീൻ API ആണ്, ഇത് `startTransition` പോലുള്ള കൺകറന്റ് ഫീച്ചറുകളുമായി പൂർണ്ണമായും പൊരുത്തപ്പെടുന്ന തരത്തിൽ രൂപകൽപ്പന ചെയ്തിട്ടുള്ളതാണ്, ഇത് മറഞ്ഞിരിക്കുന്ന ഉള്ളടക്കത്തിനായുള്ള റെൻഡറിംഗ് മുൻഗണനകളിൽ കൂടുതൽ സൂക്ഷ്മമായ നിയന്ത്രണം നൽകുന്നു.

പ്രായോഗിക ഉപയോഗ സാഹചര്യങ്ങളും പ്രയോഗങ്ങളും

പരീക്ഷണാത്മകമാണെങ്കിലും, `experimental_LegacyHidden`-ന് പിന്നിലെ പാറ്റേൺ മനസ്സിലാക്കുന്നത് സാധാരണമായ നിരവധി UI വെല്ലുവിളികൾ പരിഹരിക്കുന്നതിന് ഉപയോഗപ്രദമാണ്.

1. ടാബ് ചെയ്ത ഇന്റർഫേസുകൾ

ഇതാണ് ഏറ്റവും സാധാരണമായ ഉപയോഗം. ഉപയോക്താക്കൾ അവരുടെ സന്ദർഭം നഷ്ടപ്പെടാതെ ടാബുകൾക്കിടയിൽ മാറാൻ കഴിയുമെന്ന് പ്രതീക്ഷിക്കുന്നു. ഇത് സ്ക്രോൾ പൊസിഷൻ, ഒരു ഫോമിൽ നൽകിയ ഡാറ്റ, അല്ലെങ്കിൽ ഒരു സങ്കീർണ്ണ വിഡ്ജറ്റിന്റെ അവസ്ഥ എന്നിവ ആകാം.

            
function Tabs({ items }) {
  const [activeTab, setActiveTab] = useState(items[0].id);

  return (
    <div>
      <nav>
        {items.map(item => (
          <button key={item.id} onClick={() => setActiveTab(item.id)}>
            {item.title}
          </button>
        ))}
      </nav>
      <div className="panels">
        {items.map(item => (
          <div key={item.id} hidden={activeTab !== item.id}>
            {item.contentComponent}
          </div>
        ))}
      </div>
    </div>
  );
}

            

              
                Copy
              
            
          

2. മൾട്ടി-സ്റ്റെപ്പ് വിസാർഡുകളും ഫോമുകളും

ഒരു ദൈർഘ്യമേറിയ സൈൻ-അപ്പ് അല്ലെങ്കിൽ ചെക്ക്ഔട്ട് പ്രക്രിയയിൽ, ഒരു ഉപയോക്താവിന് വിവരങ്ങൾ മാറ്റാൻ മുൻ ഘട്ടത്തിലേക്ക് മടങ്ങേണ്ടി വന്നേക്കാം. തുടർന്നുള്ള ഘട്ടങ്ങളിൽ നിന്നുള്ള എല്ലാ ഡാറ്റയും നഷ്ടപ്പെടുന്നത് ഒരു ദുരന്തമായിരിക്കും. ഒരു ഓഫ്‌സ്‌ക്രീൻ റെൻഡറിംഗ് ടെക്നിക് ഉപയോഗിക്കുന്നത്, ഉപയോക്താവ് മുന്നോട്ടും പിന്നോട്ടും നാവിഗേറ്റ് ചെയ്യുമ്പോൾ ഓരോ ഘട്ടത്തിനും അതിന്റെ സ്റ്റേറ്റ് സംരക്ഷിക്കാൻ അനുവദിക്കുന്നു.

3. പുനരുപയോഗിക്കാവുന്നതും സങ്കീർണ്ണവുമായ മോഡലുകൾ

ഒരു മോഡലിൽ റെൻഡർ ചെയ്യാൻ ചെലവേറിയ ഒരു സങ്കീർണ്ണ കമ്പോണന്റ് (ഉദാ. ഒരു റിച്ച് ടെക്സ്റ്റ് എഡിറ്റർ അല്ലെങ്കിൽ വിശദമായ ചാർട്ട്) അടങ്ങിയിട്ടുണ്ടെങ്കിൽ, മോഡൽ തുറക്കുമ്പോഴെല്ലാം അത് നശിപ്പിക്കാനും പുനർനിർമ്മിക്കാനും നിങ്ങൾ ആഗ്രഹിച്ചേക്കില്ല. അത് മൗണ്ട് ചെയ്തതും എന്നാൽ മറച്ചുവെച്ചതും നിലനിർത്തുന്നതിലൂടെ, നിങ്ങൾക്ക് മോഡൽ തൽക്ഷണം കാണിക്കാനും അതിന്റെ അവസാന സ്റ്റേറ്റ് സംരക്ഷിക്കാനും പ്രാരംഭ റെൻഡറിന്റെ ചെലവ് ഒഴിവാക്കാനും കഴിയും.

പ്രകടന പരിഗണനകളും നിർണായകമായ പിഴവുകളും

ഈ ശക്തിക്ക് കാര്യമായ ഉത്തരവാദിത്തങ്ങളും അപകടസാധ്യതകളും ഉണ്ട്. 'experimental' എന്ന ലേബൽ ഒരു കാരണത്താലാണ് അവിടെയുള്ളത്. സമാനമായ ഒരു പാറ്റേൺ ഉപയോഗിക്കുന്നതിനെക്കുറിച്ച് ചിന്തിക്കുന്നതിനുമുമ്പ് നിങ്ങൾ പരിഗണിക്കേണ്ട കാര്യങ്ങൾ ഇതാ.

1. മെമ്മറി ഉപഭോഗം

ഇതാണ് ഏറ്റവും വലിയ പോരായ്മ. കമ്പോണന്റുകൾ ഒരിക്കലും അൺമൗണ്ട് ചെയ്യപ്പെടാത്തതിനാൽ, അവയുടെ എല്ലാ ഡാറ്റയും സ്റ്റേറ്റും ഡോം നോഡുകളും മെമ്മറിയിൽ നിലനിൽക്കുന്നു. നിങ്ങൾ ഈ ടെക്നിക് ദൈർഘ്യമേറിയതും ഡൈനാമിക്കുമായ ഇനങ്ങളുടെ ഒരു ലിസ്റ്റിൽ ഉപയോഗിക്കുകയാണെങ്കിൽ, നിങ്ങൾക്ക് സിസ്റ്റം വിഭവങ്ങളുടെ വലിയൊരു ഭാഗം വേഗത്തിൽ ഉപയോഗിക്കാനാകും, ഇത് പ്രത്യേകിച്ച് കുറഞ്ഞ പവറുള്ള ഉപകരണങ്ങളിൽ ആപ്ലിക്കേഷൻ വേഗത കുറഞ്ഞതും പ്രതികരിക്കാത്തതുമാക്കാൻ ഇടയാക്കും. ഡിഫോൾട്ട് അൺമൗണ്ടിംഗ് സ്വഭാവം ഒരു ബഗ് അല്ല, ഒരു ഫീച്ചറാണ്, കാരണം ഇത് ഓട്ടോമാറ്റിക് ഗാർബേജ് കളക്ഷനായി പ്രവർത്തിക്കുന്നു.

2. പശ്ചാത്തല സൈഡ് എഫക്റ്റുകളും സബ്സ്ക്രിപ്ഷനുകളും

ഒരു കമ്പോണന്റ് മറഞ്ഞിരിക്കുമ്പോൾ അതിന്റെ `useEffect` ഹുക്കുകൾ ഗുരുതരമായ പ്രശ്നങ്ങൾക്ക് കാരണമാകും. ഈ സാഹചര്യങ്ങൾ പരിഗണിക്കുക:

• ഇവന്റ് ലിസണറുകൾ: ഒരു `window.addEventListener` ചേർക്കുന്ന ഒരു `useEffect` ക്ലീൻ അപ്പ് ചെയ്യപ്പെടില്ല. മറഞ്ഞിരിക്കുന്ന കമ്പോണന്റ് ഗ്ലോബൽ ഇവന്റുകളോട് പ്രതികരിക്കുന്നത് തുടരും.
• API പോളിംഗ്: ഓരോ 5 സെക്കൻഡിലും ഡാറ്റ ലഭ്യമാക്കുന്ന ഒരു ഹുക്ക് (`setInterval`) പശ്ചാത്തലത്തിൽ പോൾ ചെയ്യുന്നത് തുടരും, ഇത് നെറ്റ്വർക്ക് വിഭവങ്ങളും സിപിയു സമയവും അനാവശ്യമായി ഉപയോഗിക്കും.
• WebSocket സബ്സ്ക്രിപ്ഷനുകൾ: കമ്പോണന്റ് തത്സമയ അപ്‌ഡേറ്റുകളിലേക്ക് സബ്സ്ക്രൈബ് ചെയ്തിരിക്കും, ദൃശ്യമല്ലാത്തപ്പോഴും സന്ദേശങ്ങൾ പ്രോസസ്സ് ചെയ്യും.

ഇത് ലഘൂകരിക്കുന്നതിന്, ഈ എഫക്റ്റുകൾ താൽക്കാലികമായി നിർത്താനും പുനരാരംഭിക്കാനും നിങ്ങൾ കസ്റ്റം ലോജിക് നിർമ്മിക്കണം. കമ്പോണന്റിന്റെ ദൃശ്യപരതയെക്കുറിച്ച് അറിയാവുന്ന ഒരു കസ്റ്റം ഹുക്ക് നിങ്ങൾക്ക് സൃഷ്ടിക്കാൻ കഴിയും.

            
function usePausableEffect(effect, deps, isPaused) {
  useEffect(() => {
    if (isPaused) {
      return;
    }
    // Run the effect and return its cleanup function
    return effect();
  }, [...deps, isPaused]);
}

// In your component
usePausableEffect(() => {
  const intervalId = setInterval(fetchData, 5000);
  return () => clearInterval(intervalId);
}, [], isHidden); // isHidden would be passed as a prop

            

              
                Copy
              
            
          

3. പഴകിയ ഡാറ്റ

മറഞ്ഞിരിക്കുന്ന ഒരു കമ്പോണന്റിന് പഴകിയ ഡാറ്റ സൂക്ഷിക്കാൻ കഴിയും. അത് വീണ്ടും ദൃശ്യമാകുമ്പോൾ, അതിന്റെ സ്വന്തം ഡാറ്റ-ഫെച്ചിംഗ് ലോജിക് വീണ്ടും പ്രവർത്തിക്കുന്നതുവരെ അത് കാലഹരണപ്പെട്ട വിവരങ്ങൾ പ്രദർശിപ്പിച്ചേക്കാം. അത് വീണ്ടും കാണിക്കുമ്പോൾ കമ്പോണന്റിന്റെ ഡാറ്റ അസാധുവാക്കാനോ പുതുക്കാനോ നിങ്ങൾക്ക് ഒരു തന്ത്രം ആവശ്യമാണ്.

`experimental_LegacyHidden`-നെ മറ്റ് ടെക്നിക്കുകളുമായി താരതമ്യം ചെയ്യുമ്പോൾ

ദൃശ്യപരത നിയന്ത്രിക്കുന്നതിനുള്ള മറ്റ് സാധാരണ രീതികളുമായി ഈ ഫീച്ചറിനെ താരതമ്യം ചെയ്യുന്നത് സഹായകമാണ്.

ഭാവി: React-ന്റെ ഔദ്യോഗിക ഓഫ്‌സ്‌ക്രീൻ API

React ടീം ഒരു ഫസ്റ്റ്-ക്ലാസ് ഓഫ്‌സ്‌ക്രീൻ API-യിൽ സജീവമായി പ്രവർത്തിക്കുന്നു. `experimental_LegacyHidden` പരിഹരിക്കാൻ ശ്രമിക്കുന്ന പ്രശ്‌നങ്ങൾക്ക് ഇത് ഔദ്യോഗികമായി പിന്തുണയ്ക്കുന്നതും സുസ്ഥിരവുമായ പരിഹാരമായിരിക്കും. ഓഫ്‌സ്‌ക്രീൻ API, React-ന്റെ കൺകറന്റ് ഫീച്ചറുകളുമായി ആഴത്തിൽ സംയോജിപ്പിക്കുന്നതിന് തുടക്കം മുതൽ രൂപകൽപ്പന ചെയ്യുകയാണ്.

ഇത് നിരവധി ഗുണങ്ങൾ നൽകുമെന്ന് പ്രതീക്ഷിക്കുന്നു:

• കൺകറന്റ് റെൻഡറിംഗ്: ഓഫ്‌സ്‌ക്രീനിൽ തയ്യാറാക്കുന്ന ഉള്ളടക്കം കുറഞ്ഞ മുൻഗണനയോടെ റെൻഡർ ചെയ്യാൻ കഴിയും, ഇത് കൂടുതൽ പ്രധാനപ്പെട്ട ഉപയോക്തൃ ഇടപെടലുകളെ തടയുന്നില്ലെന്ന് ഉറപ്പാക്കുന്നു.
• സ്മാർട്ടർ ലൈഫ് സൈക്കിൾ മാനേജ്‌മെന്റ്: പശ്ചാത്തല പ്രവർത്തനങ്ങളുടെ അപകടങ്ങൾ ഒഴിവാക്കിക്കൊണ്ട്, എഫക്റ്റുകൾ താൽക്കാലികമായി നിർത്താനും പുനരാരംഭിക്കാനും എളുപ്പമാക്കുന്നതിന് React പുതിയ ഹുക്കുകളോ ലൈഫ് സൈക്കിൾ രീതികളോ നൽകിയേക്കാം.
• റിസോഴ്സ് മാനേജ്‌മെന്റ്: പുതിയ API-ൽ മെമ്മറി കൂടുതൽ ഫലപ്രദമായി കൈകാര്യം ചെയ്യുന്നതിനുള്ള സംവിധാനങ്ങൾ ഉൾപ്പെടുത്തിയേക്കാം, ഇത് കമ്പോണന്റുകളെ കുറഞ്ഞ വിഭവം ഉപയോഗിക്കുന്ന അവസ്ഥയിൽ 'ഫ്രീസ്' ചെയ്യാൻ സാധ്യതയുണ്ട്.

ഓഫ്‌സ്‌ക്രീൻ API സുസ്ഥിരവും പുറത്തിറക്കുന്നതുവരെ, `experimental_LegacyHidden` വരാനിരിക്കുന്നതിന്റെ ആകർഷകവും എന്നാൽ അപകടസാധ്യതയുള്ളതുമായ ഒരു പ്രിവ്യൂ ആയി തുടരുന്നു.

പ്രവർത്തനക്ഷമമായ ഉൾക്കാഴ്ചകളും മികച്ച രീതികളും

സ്റ്റേറ്റ് സംരക്ഷിക്കേണ്ടത് അത്യാവശ്യമായ ഒരു സാഹചര്യത്തിൽ നിങ്ങൾ സ്വയം കണ്ടെത്തുകയാണെങ്കിൽ, ഇതുപോലുള്ള ഒരു പാറ്റേൺ പരിഗണിക്കുകയാണെങ്കിൽ, ഈ മാർഗ്ഗനിർദ്ദേശങ്ങൾ പാലിക്കുക:

1. പ്രൊഡക്ഷനിൽ ഉപയോഗിക്കരുത് (അല്ലാതെ...): 'experimental', 'legacy' എന്നീ ലേബലുകൾ ഗൗരവമേറിയ മുന്നറിയിപ്പുകളാണ്. API മാറിയേക്കാം, നീക്കം ചെയ്യപ്പെട്ടേക്കാം, അല്ലെങ്കിൽ സൂക്ഷ്മമായ ബഗുകൾ ഉണ്ടാകാം. നിങ്ങൾ ഒരു നിയന്ത്രിത പരിതസ്ഥിതിയിലാണെങ്കിൽ (ഒരു ആന്തരിക ആപ്ലിക്കേഷൻ പോലെ) ഭാവിയിലെ ഓഫ്‌സ്‌ക്രീൻ API-യിലേക്ക് വ്യക്തമായ ഒരു മൈഗ്രേഷൻ പാതയുണ്ടെങ്കിൽ മാത്രം ഇത് പരിഗണിക്കുക. മിക്ക ആഗോള, പൊതുജനങ്ങൾക്ക് ലഭ്യമായ ആപ്ലിക്കേഷനുകൾക്കും, അപകടസാധ്യത വളരെ കൂടുതലാണ്.
2. എല്ലാം പ്രൊഫൈൽ ചെയ്യുക: React DevTools Profiler-ഉം നിങ്ങളുടെ ബ്രൗസറിന്റെ മെമ്മറി അനാലിസിസ് ടൂളുകളും ഉപയോഗിക്കുക. ഓഫ്‌സ്‌ക്രീൻ കമ്പോണന്റുകൾ ഉള്ളപ്പോഴും ഇല്ലാത്തപ്പോഴും നിങ്ങളുടെ ആപ്ലിക്കേഷന്റെ മെമ്മറി ഫൂട്ട്പ്രിന്റ് അളക്കുക. നിങ്ങൾ മെമ്മറി ലീക്കുകൾ ഉണ്ടാക്കുന്നില്ലെന്ന് ഉറപ്പാക്കുക.
3. ചെറിയ, പരിമിതമായ സെറ്റുകൾക്ക് മുൻഗണന നൽകുക: 3-5 ഇനങ്ങളുള്ള ഒരു ടാബ് ബാർ പോലുള്ള ചെറിയ, അറിയപ്പെടുന്ന എണ്ണം കമ്പോണന്റുകൾക്ക് ഈ പാറ്റേൺ ഏറ്റവും അനുയോജ്യമാണ്. ഡൈനാമിക് അല്ലെങ്കിൽ അജ്ഞാത ദൈർഘ്യമുള്ള ലിസ്റ്റുകൾക്കായി ഇത് ഒരിക്കലും ഉപയോഗിക്കരുത്.
4. സൈഡ് എഫക്റ്റുകൾ കർശനമായി കൈകാര്യം ചെയ്യുക: നിങ്ങളുടെ മറഞ്ഞിരിക്കുന്ന കമ്പോണന്റുകളിലെ ഓരോ `useEffect`-നെക്കുറിച്ചും ജാഗ്രത പുലർത്തുക. കമ്പോണന്റ് ദൃശ്യമല്ലാത്തപ്പോൾ ഏതെങ്കിലും സബ്സ്ക്രിപ്ഷനുകളോ ടൈമറുകളോ ഇവന്റ് ലിസണറുകളോ ശരിയായി നിർത്തിവച്ചിട്ടുണ്ടെന്ന് ഉറപ്പാക്കുക.
5. ഭാവിയെ നിരീക്ഷിക്കുക: ഔദ്യോഗിക React ബ്ലോഗും RFC-കളും (അഭിപ്രായങ്ങൾക്കായുള്ള അഭ്യർത്ഥന) ഉപയോഗിച്ച് അപ്‌ഡേറ്റായി തുടരുക. ഔദ്യോഗിക ഓഫ്‌സ്‌ക്രീൻ API ലഭ്യമാകുന്ന നിമിഷം, ഏതെങ്കിലും കസ്റ്റം അല്ലെങ്കിൽ പരീക്ഷണാത്മക പരിഹാരങ്ങളിൽ നിന്ന് മൈഗ്രേറ്റ് ചെയ്യാൻ പദ്ധതിയിടുക.

ഉപസംഹാരം: ഒരു ചെറിയ പ്രശ്നത്തിനുള്ള ശക്തമായ ഉപകരണം

React-ന്റെ `experimental_LegacyHidden` എന്നത് React പസിലിലെ ആകർഷകമായ ഒരു ഭാഗമാണ്. കണ്ടീഷണൽ റെൻഡറിംഗ് സമയത്ത് സാധാരണവും നിരാശാജനകവുമായ സ്റ്റേറ്റ് നഷ്ടം എന്ന പ്രശ്നത്തിന് ഇത് നേരിട്ടുള്ളതും എന്നാൽ അപകടസാധ്യതയുള്ളതുമായ ഒരു പരിഹാരം നൽകുന്നു. കമ്പോണന്റുകൾ മൗണ്ട് ചെയ്തതും എന്നാൽ മറച്ചുവെച്ചതും നിലനിർത്തുന്നതിലൂടെ, ടാബ് ചെയ്ത ഇന്റർഫേസുകളും സങ്കീർണ്ണമായ വിസാർഡുകളും പോലുള്ള പ്രത്യേക സാഹചര്യങ്ങളിൽ ഇത് സുഗമമായ ഉപയോക്തൃ അനുഭവം സാധ്യമാക്കുന്നു.

എന്നിരുന്നാലും, അതിന്റെ ശക്തിക്ക് തുല്യമായ അപകടസാധ്യതകളുമുണ്ട്. അനിയന്ത്രിതമായ മെമ്മറി വളർച്ചയും ഉദ്ദേശിക്കാത്ത പശ്ചാത്തല സൈഡ് എഫക്റ്റുകളും ഒരു ആപ്ലിക്കേഷന്റെ പ്രകടനത്തെയും സ്ഥിരതയെയും വേഗത്തിൽ തരംതാഴ്ത്തും. ഇത് ഒരു പൊതുവായ ഉപകരണമായി കാണരുത്, മറിച്ച് ഒരു താൽക്കാലികവും പ്രത്യേകവുമായ പരിഹാരമായും ഒരു പഠന അവസരമായും കാണണം.

ലോകമെമ്പാടുമുള്ള ഡെവലപ്പർമാർക്ക്, പ്രധാന പാഠം അടിസ്ഥാനപരമായ ആശയമാണ്: മെമ്മറി കാര്യക്ഷമതയും സ്റ്റേറ്റ് സംരക്ഷണവും തമ്മിലുള്ള കൊടുക്കൽ വാങ്ങൽ. ഔദ്യോഗിക ഓഫ്‌സ്‌ക്രീൻ API-ക്കായി നമ്മൾ കാത്തിരിക്കുമ്പോൾ, 'experimental' മുന്നറിയിപ്പ് ലേബൽ ഇല്ലാതെ, കൂടുതൽ തടസ്സമില്ലാത്തതും ബുദ്ധിപരവുമായ ഉപയോക്തൃ ഇന്റർഫേസുകൾ നിർമ്മിക്കുന്നതിന് React നമുക്ക് സുസ്ഥിരവും കരുത്തുറ്റതും പ്രകടനക്ഷമവുമായ ടൂളുകൾ നൽകുന്ന ഒരു ഭാവിക്കായി നമുക്ക് ആവേശഭരിതരാകാം.